We zijn alweer aan het eind van deze studie gekomen. In deze laatste week zullen we stilstaan waarom een leven in hoop zo belangrijk is. We hebben de afgelopen weken gezien dat de bijbel vaak over hoop spreekt. Ik geloof dat hoop voor je ziel is als ademhalen voor je lichaam. Beiden zorgen ervoor dat je blijft leven.
We hebben hoop nodig om weer op te staan, we hebben hoop nodig om de ene stap na de andere stap te zetten. We hebben de hoop op verandering nodig om de situatie waar we in zitten vol te houden.
Toen ik negen jaar oud was besloot mijn moeder na een moeilijk, gewelddadig huwelijk eindelijk bij mijn vader te vertrekken. In die tijd was scheiden nog niet zo gewoon als tegenwoordig. Als onderdeel van een streng gelovige gemeenschap was deze beslissing moeilijk en enorm dapper. Samen met mijn moeder en broertje verhuisden wij naar een plaats zo’n tweehonderd kilometer bij mijn vader vandaan.
Als klein kind had ik tijdens die onveilige momenten thuis de hoop dat de ruzies zouden ophouden, dan kon ik weer naar beneden. Ik had toen ook nog de hoop dat het goed zou komen tussen mijn ouders. Toen ik iets ouder werd, veranderde mijn hoop. Ik ging hopen dat iedereen thuis ‘heel’ bleef, ik ging hopen dat er iemand van de buren langs zou komen. Ik ging hopen dat mijn ouders uit elkaar zouden gaan wonen. Ik ging hopen dat het geweld en de onveiligheid niet meer zo extreem zou zijn. Mijn hoop veranderde omdat mijn verwachtingen veranderden. Verwachtingen die ontstonden doordat mijn eerdere hoop nooit vervuld werd.
Ook al veranderde mijn hoop en heb ik mijn hoop op sommige dingen losgelaten, ik heb altijd hoop gehouden. Weliswaar niet de hoop die past bij een kind. Maar elke hoop die ik had, zorgde er wel voor dat ik elke keer weer thuis durfde te komen. Hoe klein of hoe gebroken de hoop dan ook was, ik hield mij eraan vast, want het zorgde voor enige zin in mijn leven. Het waren ankers, hoe klein dan ook.
Jaren later ontdekte ik hoe het leven met God zorgt voor een diepere hoop. Een hoop die blijvend is en Leven geeft. Toen ik leerde dat onze God een God van voorziening en overvloed is, durfde ik ook weer te hopen op verzoening en vergeving tussen mijn beide ouders. Ik durfde hier weer voor te bidden en begon te hopen met verwachting. Ik geloof met heel mijn hart dat het Gods wil is dat mensen zich met elkaar verzoenen en elkaar vergeving schenken. Ik hoopte met heel mijn hart dat dit ook bij mijn ouders gaat gebeuren. Deze hoop was niet altijd even groot, dat geef ik eerlijk toe. Er zijn periodes dat ik het op wilde geven, onze gebeden leken geen zin te hebben. Er leek niets te veranderen. Toch bleef God me zegenen met hoop en verwachting. Ik koos ervoor om te blijven hopen, omdat ik wist dat God trouw en goed is. God overtuigde me ervan dat elk gebed telt. Dat elke hoop zinvol is. Net als de soapteksten van deze week ons oproepen om niet naar onze omstandigheden te kijken, maar te vertrouwen op Wie God is. God leerde mij te beseffen dat Hij God is, de Allerhoogste, de Almachtig en het vertrouwen waard. Mijn denken en daardoor mijn hopen werd vernieuwd.
Het is niet dat wij, mijn man en ik, alleen maar gebeden hebben. Onze hoop op verzoening zette ons ook tot actie aan. Zoals ik al aan het begin zei, maakt het hebben van hoop dat je de ene stap na de andere stap kan blijven zetten. Ook als je omstandigheden hopeloos lijken.
Door onze vernieuwde hoop op verzoening hebben wij regelmatig kleine gesprekjes gevoerd met zowel mijn moeder als met mijn vader. We gooiden af en toe een balletje op over vergeving en hoe belangrijk dit is. Zo, stapje voor stapje groeide er meer openheid, meer mildheid bij hen allebei. Hierdoor groeide bij mij opnieuw weer hoop op verzoening.
En enige tijd geleden heeft mijn vader gezegd dat hij mijn moeder graag wil ontmoeten om zijn excuses aan te bieden. Wat een mooie hoopvolle stap toch!?
Inmiddels hebben mijn ouders elkaar ontmoet en is er vergeving over en weer uitgesproken. Wat was dat mooi. Wat ben ik daar dankbaar voor. Ik weet dat nog lang niet alles is vergeten, er is nog een heleboel verdriet. Als gezin rouwen we nog steeds over pijnlijke verloren jaren. Maar toch zie ik dit als één van Gods grote overwinningen in mijn leven. Gods liefde en licht heeft overwonnen in deze situatie. De eerste stappen zijn gezet.
Misschien heb jij ook wel één of meerdere van dit soort overwinningen in je leven. Situaties of verwachtingen waar jouw hoop steeds minder werd en je misschien je hoop wel helemaal dreide te verliezen. Maar waar je na lang wachten toch Gods licht van overwinning hebt mogen zien. Misschien ineens volkomen onverwacht. Laat dat dan een blijvende herinnering zijn die jou telkens wanneer je de hoop dreigt te verliezen weer helpt om hoop te houden. Beschrijf die mooie momenten in een dankschrift. Sla ze op je laptop of in je telefoon op. ‘Leg deze overwinning in een oorkonde vast, zodat niemand die ooit zal vergeten!’ (Exodus 17: 14)’. Vergeet ze niet. Laten het ankers van hoop worden. Zodat je een leven in hoop kan leiden, van nu aan tot in de eeuwigheid.
Wees gezegend met een hoopvolle toekomst, in Jezus naam.