Week 6 start met de feestelijke intocht in Jeruzalem: Jezus wordt geëerd als Koning. Eindelijk! Maar kort na dit geweldige hoogtepunt bereikt dit verhaal een volledig dieptepunt. Lukas deelt (als enige evangelist) een intiem moment: Jezus huilt. Het ongeloof van de mensen breekt Zijn hart: waarom wijzen ze Hem af?! Dit verdriet van Jezus raakt mij diep. Het roept bij mij een moment op waarbij ik zelf afwijzing ervaarde. Dat liet mij toen niet onberoerd … Wat moet Jezus dan wel niet gevoeld hebben?!
Ik was halverwege de dertig en had zin om mijn verjaardag groots te vieren. Vol enthousiasme prikte ik een datum en nodigde ik al mijn vrienden uit. Maar enkele weken voor de datum druppelde de ene afmelding na de andere binnen… en langzaam bekroop me een naar gevoel. Ik voelde me, ondanks de goede redenen (wie plant dan ook een feestje middenin de voorjaarsvakantie) persoonlijk afgewezen. Het liefst had ik het hele feestje afgeblazen…
De pijn van afwijzing
Ik moet aan dit moment terugdenken toen ik Lukas 19 las. In vers 41 en 42 staat: “Toen Hij Jeruzalem voor zich zag liggen, begon Hij te huilen om de stad. Hij zei: “Had jij ook maar geweten wat vrede kan brengen! Maar dat blijft voor je verborgen, ook nu.” Jezus huilt hier om het ongeloof van de mensen in Jeruzalem. Voelde ik me al afgewezen om een stapel afmeldingen voor een feestje… hoe moet Jezus zich wel niet gevoeld hebben?! Ook in de gelijkenis die Jezus vertelt in Lukas 20, over de wijngaard en zijn bouwers, druipt de afwijzing er vanaf; de ene knecht na de andere wordt afgeranseld en weggestuurd en de zoon van de eigenaar willen ze zelfs vermoorden!
Geen verrassing
Jezus wordt in Zijn leven op aarde geconfronteerd met heel veel ongeloof. En tijdens dat moment, dat Lukas beschrijft in Lukas 19 vers 41, breekt er iets in Jezus. Hij huilt. Hij huilt omdat Hij zóveel van de mensen houdt en weet waarom ze Zijn vrede en redding zo hard nodig hebben. Natuurlijk kwam dat ongeloof voor Jezus niet als een verrassing. Het was zelfs al voorzegt. In Jesaja 6 vers 10 lezen we: “Maak het hart van het volk ongevoelig, stop hun oren toe, smeer hun ogen dicht. Dan kunnen ze met hun ogen niet zien, met hun oren niet luisteren en met hun hart niet begrijpen.” Jezus zelf haalt deze woorden van Jesaja aan, tijdens een moment kort na de intocht in Jeruzalem, zoals door Johannes opgetekend in Johannes 12, vers 37 tot en met 41. Jezus wist dat Hij met ongeloof te maken zou krijgen; met verzet en afwijzing. En wat doet Jezus? Hij geeft niet op. Jezus trekt alle registers open in de strijd tegen het ongeloof. Soms is Hij streng, kijk maar eens hoe Hij diverse keren in de tempel optreedt (hoofdstuk 19, 20 en 21), maar bovenal liefdevol, geduldig en genadig. Tot aan het einde toe. Zelfs als Hij aan het kruis hangt en de misdadiger naast Hem genade verleent (Lukas 23:43).
Een stomp in Zijn maag
Toen ik over de huilende Jezus in Lukas 19 las, realiseerde ik me weer dat ik bij het lijden van Jezus vaak denk aan het moment dat Hij aan het kruis hangt. Maar eigenlijk is dat lijden van Jezus al veel eerder begonnen. Elke afwijzing moet gevoeld hebben als een stomp in Zijn maag… Helemaal de afwijzing van mensen die heel dichtbij Hem stonden, zoals de discipelen. Toen het erop aankwam lieten ook zij Hem vallen als een baksteen. Lukas beschrijft dat niet zo duidelijk, maar in het Evangelie van Mattheüs lezen we hoofdstuk 26 vers 56: “Daarop lieten alle leerlingen hem in de steek en vluchtten weg.” Zie je wat er staat? Alle… álle!
Spiegel
De afwijzingen die Jezus meemaakt, houden me een confronterende spiegel voor. Ik denk aan al die keren dat ik Jezus afwees of in ieder geval niet de eer gaf die Hij verdiende. Die keren dat ik niet openlijk voor mijn geloof uitkwam, het geloof wegmoffelde in een gesprek of dat schot voor open doel bewust niet inschoot. Terwijl ik juist de kans had om van Jezus te getuigen! En dwars door al dat zelfverwijt heen, klinkt daar toch weer die genadige stem van Jezus: ‘Ik vergeef het je.’ Het einde van het evangelie van Lukas is daarin voor mij veelbetekenend. De afwijzing van de discipelen is voor Jezus niet het einde. Jezus vergeeft hen en zet de discipelen daarna juist in om het Evangelie te verkondigen (Lukas 24:46-52)! Zo is er ook hoop voor mij!
Deze blog is geschreven door Hagar Prins van WijzijnLume en verschijnt ook als blog op wijzijnlume.nl.
Wij zijn Lume is een beweging van licht, met vrouwen over de hele wereld.
Het verlangen is om het geloof te delen, wereldwijd!
