Rust is een complex concept in 2020. Er is zoveel onrust aan de gang, ingesloten door eenzaamheid en crisis, dat het idee van rust bijna onmogelijk lijkt. En toch, nu we advent vieren, kan ik me geen betere passage indenken om vandaag in te duiken. Als je de passages die we voor vandaag hebben staan over de sabbat nog niet gelezen hebt (Exodus 31:12-17; Markus 2:23-3:6), wil ik je aanmoedigen om een moment te nemen dat alsnog of weer even te doen, voordat je deze blog leest.
John Ortberg heeft het volgende te zeggen over de christen van vandaag: ‘Voor velen van ons schuilt het grote gevaar er niet in dat we afstand doen van ons geloof. Het zit hem in het feit dat we zo afgeleid en opgejaagd en in beslag genomen zullen worden dat we genoegen nemen met een middelmatige versie ervan. In plaats van ons leven daadwerkelijk te leven, zullen we alleen de bovenkant afromen.’ [1]
Wanneer ik de passages vandaag lees, zie ik hoe Gods goede ontwerp voor heiligheid en rust het tegenovergestelde is van dit idee dat volgens Ortberg zo alomtegenwoordig is in onze maatschappij. De Bijbel houdt een pleidooi dat wij de sabbat moeten houden, omdat het heilig voor ons is en toch worstelen de meeste mensen die ik ken met ware, levengevende rust. Ik weet niet zeker waar jij aan denkt wanneer je het woord ‘sabbat’ leest of hoort, maar in de tijd van Jezus was het beoefenen van de Shabat – het Hebreeuwse woord voor sabbat – niet alleen ten zeerste aanbevolen, het was een onderdeel van hun wetten en gebruiken. Eén dag per week hield het volk sabbat en kozen ze bewust voor rust. Ze werkten niet. Ze kookten niet. Ze hielden zich aan ontzettend veel regels en wetten die voorschreven wat ze wel en niet konden doen.
Zoals je zou denken, kenden de Farizeeërs (de religieuze leiders van die tijd over wie we in het evangelie van Markus lezen) de wetten heel erg goed en volgden ze deze wetten, maar die kennis en gehoorzaamheid vertaalden zich niet in een veranderd hart. Toen Jezus en de discipelen niet helemaal voldeden aan de verwachtingen van de Farizeeërs, grepen deze religieuze leiders de kans om ze te betrappen en te bewijzen dat ze de wet niet naar behoren volgden. Jezus echter, de Heer van de sabbat (zoals we in onze passage voor deze week lezen), was niet gekomen om de wet te vernietigen, maar om hem te vervullen (Mattheüs 5:17).
Hij zei: ‘Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u, en leer van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart; en u zult rust vinden voor uw ziel; want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht’ (Mattheüs 11:28-30). En een paar verzen verderop in hoofdstuk 12 staat er: ‘Want de Zoon des mensen is Heere, óók van de sabbat’ (dat lijkt heel erg op onze passage in Markus, vind je niet?!)
Weet je, de sabbat is niet een of andere lijst met strenge regels van wat je wel en niet mag doen. Het is niet een ritueel uit vervlogen tijden dat kerkgangers uitvoeren. Zoals in de passage in Markus te lezen is: ‘De sabbat is gemaakt ter wille van de mens, niet de mens ter wille van de sabbat.’ Het is een houding waarin we ware, levengevende rust najagen die alleen te vinden is in Christus. Het is de herkenning en belijdenis van het feit dat we eindige schepselen zijn die op een oneindige en heilige God vertrouwen – een heilige God Die Zichzelf klein maakte, in de vorm van een zuigeling, om te komen en de gehele mensheid te verlossen.
De passages die we vandaag lezen, laten ons zien, dat onze ultieme rust, onze ware en betere sabbat, alleen in Christus wordt gevonden. Wat betekent dat voor ons tijdens advent?
Sint-Augustinus van Hippo zei het als volgt: ‘U hebt ons voor Uzelf gemaakt en ons hart is rusteloos tot het in U rust.’ [2] Eugene Peterson zegt het in The Message (een Engelse Bijbelvertaling) als volgt: ‘We moeten het ongedwongen ritme van de genade leren.’[3]
Zussen, zoals ik hierboven al geschreven heb, is 2020 nogal een jaar geweest. Laten we, terwijl we wachten tot we de geboorte van onze Redder kunnen vieren, ons hart richten op die baby in een voederbak om rust te vinden. Laten we de ongedwongen ritmes van genade leren en laten we rusten in een soevereine en goede God, omdat we weten dat de baby in de voederbak uitgroeide tot een man die vrijwillig en graag Zijn leven neerlegde voor het herstel van de gehele mensheid.
Wanneer de wereld te zwaar voelt en wanneer het lijden dichterbij komt, naderen wij tot de ware en betere sabbat. Wanneer crisis, lijden en gebrokenheid ons omsingelen, kijkt het volk van God vol verwachting naar Zijn wederkomst. We vieren advent en we hopen door de ontberingen heen, omdat we weten dat wij een onveranderlijke God dienen in een steeds veranderende wereld. Laten we tijdens deze Kerst elkaar eraan herinneren dat Christus, de aangekondigde Messias, kwam om een gebroken wereld te verlossen. In het God-kind dat in de voederbak lag, vinden we niet alleen onze verlossing, maar we vinden onze sabbat, onze ware rust.
[1] John Ortberg, The Life You’ve Always Wanted: Spiritual Disciplines for Ordinary People, (Grand Rapids, MI: Zondervan, 2002), p. 38-39
[2] Saint Augustine of Hippo, The Confessions of Saint Augustine, (New York: Doubleday, 1960), p. 43
