We worden aangespoord te leven op een manier die onze roeping waardig is (Efeziërs 4:1). In zijn brief aan de Efeziërs beschreef Paulus Gods roeping voor ons leven als volgelingen van Christus; hoe Hij ons koos om aan te nemen, te vergeven en te verlossen.
Het voelt als een onmogelijke opgave een leven te leiden dat die barmhartigheid en genade waardig is. Ik verpruts het altijd. Ik vind het vreselijke om het toe te geven, maar ik ben er te vaak onbedoeld niet eens mee bézig een dag te hebben waarin Christus het middelpunt is. Ik word afgeleid door de wereld. Ik ben afgedraaid door de drukte. Ik voed mijn eigen zelfwaarde alsof de wereld zonder mij niet verder zou kunnen.
We worden gered door genade, niet door werken (Efeziërs 2:8-9). We zouden nooit onze redding kunnen verdienen, nooit zelf de prijs betalen die Jezus betaalde aan het kruis.
Uit dankbaarheid en gehoorzaamheid kunnen we ernaar streven om een goddelijk leven te leiden. We kunnen bewust werken aan nederigheid, zachtmoedigheid, geduld, eenheid en vrede zoals die in de verzen van vandaag worden geschetst. De levens van mensen met zo’n karakter zijn een getuigenis voor de toekijkende, niet-geredde wereld en een wegwijzer in het lichaam van de gelovigen.
Laten we het hebben over de oproep tot eenheid in Efeziërs 4:3-6. Jezus bad specifiek voor eenheid onder de gelovigen terwijl Hij op weg was naar de hof van Gethsemane vóór zijn verraad, arrestatie en kruisiging (Lucas 17: 20-21).
Verdeeldheid is niets nieuws. De Efeziërs worstelden met de eenheid van Joden en heidenen toen Paulus deze brief schreef. Tegenwoordig is onze wereld gepolariseerd, gefragmenteerd, bevooroordeeld en verdeeld.
Ik denk hierbij aan twee soorten verdeeldheid. De eerste manier is wereld versus de kerk. (Met kerk bedoel ik het wereldwijde lichaam van christelijke gelovigen.) Op zoveel manieren waardeert en promoot de wereld ideeën en kwaliteiten die in directe tegenstelling staan tot heiligheid en het volgen van Christus. De populaire mening zegt bijvoorbeeld dat we grenzen moeten trekken op basis van onze gevoelens; de Bijbel vertelt ons grenzen te trekken vanuit de Schrift als de gids voor waarheid (trots versus nederigheid, macht versus zachtaardigheid, egoïsme versus onbaatzuchtigheid).
We kunnen de Bijbel niet veranderen of afzwakken om zo te voorkomen dat we de wereld beledigen.
De tweede manier heeft te maken met de indeling binnen de kerk en tussen kerken. (Met kerk bedoel ik de eindige, door mensen geleide denominaties en gemeenten waar we de eredienst bijwonen.) Voor christenen zou ons gedeelde geloof en redding in Jezus Christus alle geschillen moeten overstijgen – orgel versus praisebands of kledingcodes versus komen zoals je bent bijvoorbeeld. Het zou alle grenzen van ras, opleiding, status, politieke afstemming of nationaliteit moeten uitwissen. Diversiteit (zelfs diversiteit van meningen of ideeën) verplicht niet tot verdeeldheid en we kunnen elkaar niet opzij schuiven vanwege menselijke uitleggingen.
Jezus, de Zoon van God, stierf aan het kruis om ons van onze zonden te verlossen. We worden gered door Gods genade alleen, alleen door geloof, alleen in Christus.
Dat zijn de niet-onderhandelbare principes van het christelijk geloof. De rest bestaat uit details.
De opstanding heeft alles veranderd, inclusief onze relaties met anderen. We zijn verenigd als een wereldwijd lichaam van gelovigen, niet langer gescheiden door verdeeldheid (Galaten 3:28). We kunnen de wereld de liefde van Christus laten zien door de barrières die ons elke dag proberen te verdelen, te slechten. Laten we nederig wandelen en moedig leven, laten we altijd proberen om God te verheerlijken en het wereldwijde lichaam van gelovigen te verenigen en te versterken. Mogen onze levens de hoop van het evangelie weerspiegelen.
