Kort geleden ben ik weer eens een televisieserie gaan kijken, waar ik een aantal jaar geleden mee begonnen was. Ik had de eerste twee seizoenen gekeken, maar was ergens halverwege seizoen 3 gestopt, omdat het me niet langer kon boeien (ik was blijkbaar gestopt net voordat het spannend werd). Ik had wel een paar afleveringen van seizoen 5 gezien en wist zodoende dat het verhaal nog steeds liep en de hoofdpersonen nog leefden (dat was heel wat, omdat de serie draaide om seriemoorden en FBI mysteries en de dood overal op de loer lag). Gerustgesteld begon ik weer met kijken en tot mijn grote schrik ging de hoofdpersoon halverwege het derde seizoen ineens dood! Dood!
Ik was compleet verbouwereerd, omdat ik haar levend en wel in latere afleveringen had gezien (ze bleek haar dood in scène gezet te hebben om aan de slechterik te ontsnappen, je kent het wel). Als ik die afleveringen uit seizoen 5 niet had gezien, was ik ervan overtuigd geweest dat ze echt dood was. Ik zou met veel meer spanning, angst en verwachting verder hebben gekeken, verward en onzeker over hoe het zou aflopen. Omdat ik echter wist dat het goed zou komen, kon ik de wendingen van het verhaal volgen en de kleine aanwijzingen zien, die de voorbodes waren van de uiteindelijke ontrafeling.
Ons perspectief is significant anders wanneer we het einde van een verhaal weten voordat we het begin of het midden kennen. De conflicten lijken niet zo heftig, de tragedie is niet zo pijnlijk en de angst wordt altijd afgezwakt door “Ik weet dat ze in het volgende seizoen nog leeft, dus dit kan haar einde niet zijn”. Ook al neemt het verhaal verschillende wendingen of raak ik soms verward of bang voor wat er komen gaat, uiteindelijk weet ik dat mijn favoriete hoofdpersoon het zal overleven.
Ons geloof is net zo. Hoewel we niet kunnen zien hoe dit hoofdstuk van ons leven zal aflopen, weten we de uitkomst al. We weten dat wij een Verlosser hebben die de dood heeft overwonnen, ten leven is opgestaan en terug zal komen om ons het eeuwige leven te geven.
Dit is vanaf de grondlegging van de wereld de rode draad van het geloof geweest. God heeft het einde geopenbaard: dat Hij op een dag een Messias, een Redder zou sturen, die de wereld van zonde en dood zou verlossen en ons het eeuwige leven zou geven. De Israëlieten hielden zich vast aan dit vooruitzicht, in afwachting van een Redder en een Messias die op een dag zou komen en hen zou verlossen. Zij kenden het begin en het einde, maar het midden was nog onduidelijk. Ze stierven, terwijl zij geloofden dat God op een dag Zijn Verlosser naar de wereld zou sturen om hen te redden en te reinigen van hun zonden. Ze werden behouden op grond van hun geloof in wat nog moest komen. Hun leven lang brachten zij offers aan God, maar deze offers konden hen slechts voor een korte tijd behouden en moesten jaar na jaar opnieuw gebracht worden om zo het volk er telkens aan te herinneren dat hun verlossing zou komen.
Jezus heeft alles veranderd. Zijn dood aan het kruis was het eeuwige offer dat nodig was om de mensheid van de zonde te verlossen. Jezus is eeuwig, daarom is ook Zijn offer voor eeuwig geldig als verzoening voor de zonde, voor iedereen die in Hem gelooft.
Hoewel de mensen die voor Christus leefden ook door het geloof zijn behouden (Hebreeën 11), hebben wij het grote voorrecht na de opstanding van Jezus te mogen leven. Wij kunnen geloven in het leven, de dood en de opstanding van Christus. De heerlijkheid van Zijn belofte en Zijn verlossing is ons bekendgemaakt door Gods Woord en door het getuigenis van de gelovigen die ons zijn voorgegaan.
Wij weten hoe het zal aflopen! Daarbij komt dat de details over het midden voor ons stukken duidelijker zijn dan voor degenen die ons voorgingen. Wij kennen het voorwerp van ons geloof: Jezus Christus. Wat een wonderbare waarheid, dat het werk van Christus weliswaar bekend was vanaf de grondlegging van de wereld, maar wij het voorrecht mogen hebben te leven nadat het is volbracht. Wij kunnen ons geloof op God stellen, wetende dat het verlossingswerk ten einde is.
Hoewel het werk van onze rechtvaardiging al is volbracht, leven wij nog in het spanningsveld van ‘al, maar nog niet’. Christus’ verlossingswerk en verzoening is voleindigd, maar onze wereld is nog steeds gebroken. We ervaren hier nog steeds pijn, moeite, achtervolging, beproeving en dood. Het laatste werk van Christus moet nog komen. Het einde van het verhaal staat vast, Christus zal terugkomen, Hij zal de satan overwinnen en Hij zal Zijn koninkrijk oprichten in een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, maar de details van ons leven en onze omstandigheden spelen zich op dit moment nog af. We weten het einde, onze eeuwigheid staat vast in Christus, maar we weten niet hoe dit periode zal aflopen.
Vaak is het voor mij gemakkelijker om op God te vertrouwen als het om mijn eeuwigheid gaat, dan wanneer het mijn huidige situatie betreft. Ik denk dan dat de God die de macht heeft om hemel en aarde te maken, doden op te wekken en leven te scheppen, niet bij machte is om in mijn dagelijkse behoeften te voorzien of mij tegemoet te komen in mijn momenten van eenzaamheid. Ik word dusdanig afgeleid door de staat waarin mijn leven zich bevindt, dat ik vergeet dat de overwinning al is behaald!
Laten we ons in deze vastentijd samen richten op de kracht van Christus’ opstanding en wat dat elke dag voor ons betekent. Hij is opgestaan! Niets is voor Hem onmogelijk! Wanneer we onze eeuwigheid aan Hem toevertrouwen, laten we dan ook vandaag aan Hem toevertrouwen.
