“Ik heb geen grotere blijdschap dan hierover dat ik hoor dat mijn kinderen in de waarheid wandelen.” 3 Johannes 1:4
Een paar jaar geleden nam een schoolmentor contact met me op; we hadden al jaren geen contact meer gehad. Tijdens mijn beginjaren aan de universiteit hadden we een ongelooflijk nauwe band, maar dat verwaterde naarmate het leven voortging. Ik verhuisde, trouwde, kreeg een gezin en na meer dan tien jaar in verschillende staten gewoond te hebben, spraken we elkaar niet langer regelmatig – afgezien van een kerstkaart en af en toe een e-mail. Om de zoveel jaar praten we elkaar bij over alle grote gebeurtenissen in ons leven en dan merk ik dat ik mezelf weer helemaal ondergedompeld voel in haar wijsheid.
Op een dag, we hadden net weer een ontmoeting gehad waarin we elkaar hadden bijgepraat, opende ik een e-mail van haar en zag ik deze levengevende woorden: ‘Ik ben zo trots op de manier waarop jij je leven verkiest te leiden.’ Tranen welden op in mijn ogen en stroomden naar mijn wangen terwijl die woorden, vol van mentorliefde, leven over mij uitspraken.
Zij zag haar leiding, haar onderwijs, haar offer in tijd en middelen als een investering van liefde in mijn leven. En vanwege haar liefde voor de Heer en liefde voor mij leef ik jaren later nog steeds (al dan niet perfect) met de Heer, maar streef ik ernaar om mijn leven op een zodanige manier te leiden dat het overeenstemt met de waarheid.
Ik houd ervan hoe Jezus’ woorden in de Grote Opdracht ons zeggen dat wij geroepen zijn om al de volken te onderwijzen, “hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen,” als wij erop uit trekken (Mattheüs 28:19-20).
3 Johannes 1:4 toont ons hoe geweldig het is, wanneer wij de Grote Opdracht gehoorzamen: “Ik heb geen grotere blijdschap dan hierover dat ik hoor dat mijn kinderen in de waarheid wandelen.” Er zit een pure blijdschap in de wetenschap dat jouw werk voor het Koninkrijk goede vruchten heeft opgeleverd. Er is diepe tevredenheid in de wetenschap dat het werk dat we vandaag doen, de liefde die we met anderen delen, op een dag wortel zal schieten en er iets trouws en waars tevoorschijn zal komen.
Want is dat immers niet de weg van de leerling?
Om de diepe rijkdom van Gods liefde te kennen, om het tijdens onze eerste geloofsjaren getoond en onderwezen te krijgen, om het toe te staan dat het ons leven in iets prachtigs transformeert – en dan op een dag de hand vast te pakken van een persoon die jonger is in zijn geloof en hém te helpen navigeren tussen de vreugdes en hartenpijn van dit leven?
Een leerling van Jezus zijn betekent ook dat je een ander tot leerling maakt – en dat is een goede en levengevende roeping, onze diepste aandacht meer dan waard.
Jaren later – ik ben nu de relatie die ik met mijn mentor had aan het naleven. Met een kopje koffie en een opengeslagen Bijbel ontmoet ik vrouwelijke studenten in mijn kerk. We praten over het leven, over zonde, relaties, carrièrekeuzes – over van alles! Soms praten we specifiek over de Bijbel, andere keren delen we hoe het gaat in ons leven. En vaak ga ik biddend weg: “Vader, houd haar dicht bij U. Laten deze momenten niet voor niets zijn. Help haar Uw grote liefde voor haar te zien en laat het haar leven voor altijd veranderen.”
Ik zie de vrucht die God in hun leven doet groeien nog niet, dus ik haal daar nog geen voldoening uit, maar wat ik wel weet is dit: de grote liefde waartoe God ons toe oproept is er eentje die ik niet voor mijzelf kan houden. En ik ben hier zeker van, dat Hij die een goed werk in hen begonnen is, dit zal afmaken (Philippenzen 1:6). En ik zie uit naar de dag waarop ik hen een e-mail kan sturen en kan zeggen: “Ik ben zo trots op de manier waarop jij je leven verkiest te leiden.”
