We wilden net een aflevering van onze favoriete serie gaan kijken toen ik zijn appje kreeg: ‘Hoi, je hebt misschien al even niets van mijn vrouw gehoord…’
Door het coronavirus zijn mijn dagen niet meer zoals ze waren. De afgelopen weken was onze eettafel het klaslokaal. Elke ochtend zit ik aan de ene kant van de tafel om mijn leerlingen online les te geven. Naast mij zit mijn tienjarige dochter ijverig haar huiswerk te maken. Mijn zoon van acht werkt tegenover mij. Schoolwerk vindt hij vreselijk en het is een strijd voor hem om de opdrachten te maken. Steeds als hij een klein stukje in zijn schrijfschrift heeft geschreven rent hij naar buiten om een paar salto’s te maken op de trampoline. Keer op keer wint het respect voor zijn juf het en aan het eind van de dag heeft hij al zijn schoolwerk af. Oh, wat geniet ik ervan om mijn kinderen zo dicht bij me te hebben!
Tot gisteren had het coronavirus invloed op mijn dagelijks leven en vooral ook een enorm grotere invloed op mijn land. Maar sinds gisteren komt het virus wel heel dichtbij. “Ze is opgenomen op de intensive care. We wachten nog op de uitslag van het onderzoek. Ze is in een kunstmatige coma gebracht en ze ligt aan de beademing…”
Het was alsof iemand me heel hard in mijn gezicht sloeg. Mijn maag kromp ineen. Mijn vriendin, nog lang geen veertig, mijn lieve vriendin. Ik weet dat ze veilig is in Gods handen, wat deze ziekte ook zal doen met haar. Maar ik voel me zó verdrietig als ik eraan denk hoe ze daar alleen in dat ziekenhuisbed ligt.
God is goed. In leven en in dood. In ziekte en gezondheid. In vreugde en verdriet. Hij draagt ons door de nacht vol strijd en zorgen. In deze donkere, stille dagen bid ik Gods Woord uit over het leven van mijn vriendin.
“Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, zal overnachten in de schaduw van de Almachtige. Hij zal u beschutten met Zijn vlerken, onder Zijn vleugels zult u de toevlucht nemen, Zijn trouw is een schild en een pantser.” – Psalm 91:1&4
Willemien van der Weyde,
Love God Greatly Nederland
