Sommige mensen zijn door de coronamaatregelen helemaal alleen. Ze werken vanuit huis, vergaderen online en volgen de kerkdiensten online.
Maar als moeder van vijf ziet deze social distancing er voor mij heel anders uit!
De laatste weken is ons leven compleet veranderd door de lockdown hier in Polen. Mijn man en ik werken als zendelingen in dit land. De Poolse overheid heeft heel snel maatregelen genomen tegen corona. De scholen gingen dicht en daardoor zette ik mijn eerste stappen in de wereld van het thuisonderwijs. Ik geef les op drie verschillende niveaus en dat doe ik in het Pools (en dat is niet mijn moedertaal!).
Toen besloot de Poolse overheid om de grenzen te sluiten. We zijn hier buitenlanders. We wachten nog op onze verblijfsvergunning en dat maakt dat we in deze bijzondere tijd meer dan ooit moeten vertrouwen op God. Gisteren hoorden we dat de laatste vluchten naar Canada en de Verenigde Staten deze week zouden vertrekken. Het is zwaar om te weten dat we niet naar ons land van herkomst terug kunnen als er bijvoorbeeld iets met onze ouders zou gebeuren.
We hadden plannen om een week weg te gaan om een jubileum te vieren en die reis kan niet doorgaan. We kunnen een boet van $10,000 krijgen als we naar buiten gaan voor iets anders dan boodschappen, werk of doktersbezoek bijvoorbeeld.
Het is zwaar. En als zendelinge vind ik het moeilijk dat ik niet meer over Jezus kan vertellen aan mensen om me heen. Anderen doen mee aan online Bijbelstudies, kerkdiensten en dat soort dingen, maar ik heb mijn handen vol aan het zorgen voor de acht mensen die in mijn huis wonen. Hoe moet ik me op dit moment dan aan de opdracht uit Marcus 12:30-31 houden? “En u zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht. Dit is het eerste gebod. En het tweede, hieraan gelijk, is dit: U zult uw naaste liefhebben als uzelf. Er is geen ander gebod groter dan deze.”
Heb ik de Heere mijn God lief met heel mijn hart?
Het is zo belangrijk om in deze tijd om steeds onze Redder, Verlosser en Vriend op te zoeken. Door elke dag in Zijn woord te lezen en te bidden krijg ik een ander perspectief op de pandemie die we nu meemaken: het perspectief van de eeuwigheid. Hij alleen kan mijn hart vullen met waarheid, leven en hoop.
Als ik het woord ‘naaste’ lees, denk ik vaak aan de mensen die naast mij wonen. De Heer helpt me om te beseffen dat het Zijn opdracht ook is om mijn vijf kinderen en mijn man lief te hebben zoals ik mezelf liefheb. Het kan een uitdaging zijn om zo dicht op elkaar te leven. We hebben net zoveel – of misschien wel meer – van Zijn genade nodig om te houden van de mensen die in ons huis wonen! 1 Timotheüs 5:8 herinnert me eraan dat God nu van me vraagt om voor mijn familie te zorgen: “Maar als iemand de zijnen en vooral zijn huisgenoten niet verzorgt, heeft hij het geloof verloochend en is hij erger dan een ongelovige.”
Een paar dagen geleden hebben mijn kinderen tekeningen gemaakt van regenbogen en die hebben we bij onze buurvrouw door de brievenbus gedaan. Ze is al oud en ze is weduwe. Ze was zo blij, dat ze ons opbelde om de jongens te bedanken. We lieten haar weten dat ze ons altijd kan bellen als ze hulp nodig heeft met boodschappen of iets anders.
Of je het nou moeilijk hebt omdat je eenzaam voelt, of dat je thuis op elkaars lip zit en moe bent – Gods genade blijft!
“En laten wij niet moe worden goed te doen, want te zijner tijd zullen wij oogsten, als wij het niet opgeven.” – Galaten 6:9
Krista Taylor,
Love God Greatly Pools – Wroclaw, Poland
