Mijn ouders vinden het leuk om te vertellen over mijn eerste evangelisatie poging: ik leerde de kinderen in mijn schoolbus het liedje “Jesus Loves Me”. Ik was er blijkbaar achter gekomen dat een van mijn vriendinnetjes niets van Jezus wist en ik leerde haar dat liedje en zei dat ze het ook aan haar vader en moeder moest leren, en ik ging naar huis in de overtuiging dat ze de volgende week allemaal christen zouden zijn.
Ik mag hopen dat ik sinds die kleuterschoolperiode volwassener ben geworden, maar toch ben ik wel eens bang dat mijn houding ten opzichte van het evangeliseren niet zoveel veranderd is. Vertel ze waar het om draait, hoop er het beste van en stap uit bij de halte waar je wezen moet. Deze denkwijze lijkt onbedoeld ook in veel van onze kerken te heersen. We steken heel veel tijd en aandacht in getallen: het aantal bekeringen, het aantal keren dat er is geëvangeliseerd, het aantal gedoopten. Het is mogelijk om onze verantwoordelijkheid in te perken tot het brengen van het evangelie en vervolgens de mensen het zelf maar laten uitzoeken.
Als we in Handelingen 14 kijken naar de ongewone terugreis van Paulus en Barnabas naar Antiochië, dan zien we daar een heel andere manier van denken over evangelisatie. Na hun succesvolle periode in Derbe (14:21), gaan ze weer op weg, terug naar Antiochië. In plaats van de voor de hand liggende zuidoostelijke route te nemen van Derbe naar Antiochië in Syrie, nemen ze de weg die ze gekomen waren: via Lystra en Iconium en vervolgens naar Antiochië. Ze brachten het evangelie in deze steden niet om ze vervolgens op hun lijstje af te vinken en naar huis te gaan. Zij gingen terug naar de gemeentes die zij gesticht hadden en “versterkten de zielen van de discipelen” door hen te vertellen dat de verdrukkingen waar ze doorheen zouden gaan niet zinloos waren, maar deel uitmaakten van het ingaan in het Koninkrijk van God. (14:22). Zij lieten deze nieuwe christenen niet achter zonder leiderschap en goed onderwijs; ze kwamen bij hen terug en stelden oudsten aan van wie zij vertrouwden dat God die zou gebruiken om Zijn kerk te verzorgen (14:23).
Uit wat Paulus en Barnabas deden, komt iets heel belangrijks naar voren, ook voor diegenen die geen honderden kilometers gaan reizen om het evangelie te brengen. Zij laten ons het belang zien van discipelschap. Zij hadden het vertrouwen dat deze nieuwe christenen, in wie de Heilige Geest woonde, door God beschermd en geheiligd zouden worden. Zij zagen ook in dat zij zelf geroepen waren om deel uit te maken van dat proces. Ze dachten niet dat het enkel en alleen hun werk was, maar ze baden en vastten om te zoeken naar wat uiteindelijk Gods besturing was bij alles wat ze deden. Zij wisten hoe belangrijk het was om deze nieuwe gelovigen te bemoedigen, te onderwijzen en te begeleiden. Zij waren trouw, niet alleen aan het begin, maar aan de hele opdracht die God hun had gegeven.
Wie heeft God in jouw leven gebracht om discipel te maken? Wat Paulus en Barnabas deden, lijkt ons misschien heel spannend en indrukwekkend, maar het zag er waarschijnlijk een stuk alledaagser uit dan je zou denken. Dagenlang deden ze niets anders dan reizen van de ene naar de andere stad! En als zij bezig waren om die nieuwe christenen te bemoedigen, was dat echt niet altijd door boeiende preken of grote welsprekendheid. Het zal wel meer geleken hebben op dagelijkse gesprekken, kleine momenten van dienstbetoon, of het benutten van de kansen die zich af en toe voordeden om de aandacht te richten op het Koninkrijk van God. Wij zouden wel eens de kansen over het hoofd kunnen zien die vlak voor onze neus liggen. Kansen om het evangelie te brengen en verandering te brengen in het leven van anderen. In plaats van steeds maar verder te gaan – naar de volgende stad, de volgende missie, de volgende persoon – zijn velen onder ons misschien wel geroepen om nog eens terug te gaan.
Terug te gaan naar mensen die jouw begeleiding en liefde nodig hebben. Terug te gaan naar kerken waar jouw aanwezigheid nodig is. Terug te gaan naar gemeentes die jouw bediening nodig hebben.
Die terugweg gaat niet snel en gemakkelijk – vraag het maar aan Paulus en Barnabas, nadat zij weer te voet langs al die steden waren gegaan – maar heel vaak loont het de moeite.
Uitdaging: De discipelen bleven elkaar trouw opbouwen en bemoedigen. Wie kan jij deze week bemoedigen? Bedenk een manier waarop jij het geloof van de ander zou kunnen versterken en doe dat!
Leesplan week 4:
Weekvers week 4:
