Ik denk dat velen van ons zich zullen herkennen in de familieonenigheid tussen Abram en Lot in Genesis 13. Oké, onze ruzies gaan dan misschien wel niet over grond, maar we hebben in onze families wel ruzie gemaakt over geld, huizen en bezit – allerlei soorten schatten.
Het was Abrams recht om als eerste te kiezen welk land hij wilde voor zijn vee en voor zijn naaste familie, aangezien hij Lots oom was en de oudste van de twee. En toch zien we Abram in hoofdstuk 13 als een vredestichter en niet als een ‘gelijkhaler’. Vol genade liet hij Lot als eerste kiezen, zodat hij de vrede met zijn neef zou behouden. Sommigen zien dit als een zwaktebod, misschien zelfs als laf gedrag, maar als je goed kijkt, is het dat geen van beide; Abram was liefdevol én dapper.
Het was liefdevol, omdat Abram het beste wilde voor zijn neef, ondanks het feit dat zijn neef niet hetzelfde wilde voor hém. Abram koos voor genade in plaats van gretigheid door Lot de gelegenheid te geven om als eerste te kiezen. Door zijn neef deze gelegenheid te bieden liet Abram zien hoeveel hij van Lot hield. Abram had zijn recht kunnen bevechten om als eerste te mogen kiezen. Hij had Lot op zijn nummer kunnen zetten en hem eraan kunnen herinneren dat hij het recht had om als eerste te kiezen welk land hij wilde; hij was immers zijn oom en de oudste van de twee. In plaats daarvan plaatste Abram familie boven grond, geld of begeerd bezit.
Abram nam het risico om bedrogen uit te komen, omwille van zijn relatie met Lot. En hij werd bedrogen. Lot nam de beste grond en toonde daarmee zijn karakter. Lot was hebberig en wilde het beste voor zichzelf en dacht er niet aan hoe zijn keuze zijn oom zou raken. Door de keuze die Lot maakte, liet hij zien dat hij geen vertrouwen had in Gods voorzienigheid in zijn leven. Een keuze die jaren later grote gevolgen zou hebben.
Ook was Abram dapper. Hij wist dat hij het risico nam om bedrogen uit te komen. Hij kende zijn rechten. Hij wist dat hij er bij zijn neef op aan had kunnen dringen om als tweede een stuk land te kiezen. Lot had zijn oom kunnen eren voor alles wat Abram voor hem had gedaan door hem als eerste een stuk land te laten kiezen. Maar Lot leefde zijn leven op basis van wat hij met zijn ogen waarnam. Hij zag het betere land, de betere locatie, de betere gelegenheid en hij wilde dat hebben. En daarmee brak hij hoogstwaarschijnlijk Abrams hart.
Abram leefde echter uit geloof. Misschien had het te maken met de fouten die hij eerder in zijn leven had gemaakt, toen hij niet op God had vertrouwd. Misschien was Abram dit keer vastbesloten om koste wat kost op God te vertrouwen. Abram leerde dat wat God geeft, niemand af kan pakken. Lot had Abram misschien wel een loer gedraaid door het betere land te kiezen, maar God had Abram veel meer te geven dan alleen maar land. Veel meer…
“Want al het land dat u ziet, zal Ik voor eeuwig aan u en uw nageslacht geven. En ik zal uw nageslacht maken als het stof van de aarde; als iemand het stof van de aarde zou kunnen tellen, dan zou ook uw nageslacht geteld kunnen worden.” – Genesis 13:15-16
Hoewel het pijn doet als iemand van wie wij houden ons kwetst, iets van ons afneemt en ons bedriegt, moeten we onthouden dat God het allemaal ziet. Juist op zulke pijnlijke momenten in ons leven moeten we de pijn en onrechtvaardigheid aan de Heer geven en het aan Hem toevertrouwen. Lot had dan wel het beste land genomen en met die keuze het hart van zijn oom gebroken, maar wat God Abram gaf, was groter dan welk bezit dan ook.
Warren Wiersbe zei eens: “Laat anderen maar pakken wat ze willen pakken; onze God geeft veel meer dan zij zich ooit kunnen voorstellen.”
Ik zou willen dat niemand van ons zich herkende in het hartverscheurende verhaal in Genesis 13, maar ik weet dat velen van ons dat wel doen. Ik wil dat je vandaag weet dat God jouw pijn ziet. Hij kijkt er niet van weg. En zoals Hij bij Abram heeft gedaan, geeft God ook ons betere cadeaus dan welke van ons zijn afgenomen. Laten we te midden van onze hartenpijn vertrouwen op God terwijl we wachten op verlossing.
