Als je van dezelfde generatie christelijke gezinnen bent als ik dan ken je veel bijbelteksten of verhalen in een versie van Elly & Rikkert. En bij een tekst die we deze week lezen denk ik altijd aan dit liedje:
Het liedje maakt me altijd vrolijk en ik herinner me het gevoel van verlangen, wat ik als klein meisje had, naar dat moment dat eens zal komen als we Jezus zullen zien op de wolken. Zeker wanneer de zon door de wolken brak en er zo’n lichtbaan de aarde raakte dan dacht ik altijd dat ik Jezus kon zien neerdalen uit de wolken.
Deze week lezen we een aantal verhalen over mensen die niet zijn gestorven maar er ineens niet meer waren. Die zijn weggenomen. Deze mensen hebben me altijd geïntrigeerd. Henoch wandelde met God en hij was niet meer. Hoe zou hij hebben geleefd? Hoe zou zijn ochtend er uit hebben gezien? Zou hij lange wandelingen gemaakt hebben met God in de ochtend? Of wellicht juist in de koelte van de avond zoals Adam en Eva deden in de Hof van Eden? Hij leefde in ieder geval dicht bij God. Hij wandelde met Hem. Met elkaar wandelen is een bijzondere vorm van intimiteit, een moment van je leven met elkaar delen en samen een kant opgaan. God verlangt ernaar dat we allemaal met Hem wandelen. Hij verlangt ernaar om samen met jou te leven.
Elia werd weggenomen van deze aarde door vurige wagens en paarden. Ook hij heeft drie jaar bij de beek Kidron gezeten en in intimiteit met God geleefd.
Als we de evangeliën lezen dan ontdekken we dat Jezus ook veel momenten zocht om alleen bij God te zijn. Hij ging de berg op om alleen te bidden. Geregeld gingen ze naar de tuin van Getsemané om daar te bidden. En Jezus was 40 dagen in de woestijn voor Hij Zijn bediening op aarde begon.
We kunnen heel lang nadenken over het weggenomen worden van deze aarde. Ik kan daar met regelmaat erg naar verlangen, om voor altijd bij God te zijn. Deze aarde is niet altijd een prettige plek om te zijn; vol lijden, oorlog, natuurrampen en geweld. Maar als ik nadenk over de levens van deze mensen die zijn weggenomen is hetgene wat me het meest raakt, hun intimiteit en wandel met God.
Terwijl ik zat te worstelen op het schrijven van deze blog hoorde ik een korte overdenking over het leren kennen van de liefde van Christus in de stilte. Zoals Hij de stilte opzocht om bij Zijn Vader te zijn, zo mag ook ik de stilte opzoeken in Zijn tegenwoordigheid om Zijn liefde voor mij te ervaren. Daarvoor moet ik mijn eigen instincten van altijd bezig zijn, mijn tijd effectief gebruiken en to-do’s afwerken, aan de kant zetten en gewoon stil zijn. Dat verlangen is sterk maar de afleiding is ook heel sterk en het is een dagelijkse worsteling om stil te zijn met God. Ik ga zo een wandeling maken en aan de oever van de rivier zitten. Even geen huishouden wat me roept, taken die op me wachten, maar alleen ik en mijn Schepper. Die momenten wil ik blijven zoeken tot het moment dat Hij komt, op de wolken.
