Ik loop al hard sinds dat ik op mijn veertiende op de atletiekbaan stond. Een paar jaar geleden schreef ik me in – voor geld – om de marathon van Chicago te gaan lopen. Dit was een doel dat ik me lang geleden had gesteld en ik keek ernaar uit om dit te behalen.
Toen ik begon met de noodzakelijke lange trainingen, kreeg ik last van migraines die zowel in frequentie als ernst toenamen. Ik had er minstens twee per week en ik moest mezelf vaak dwingen om door de pijn te gaan en erdoorheen te rennen. Toen ik erkende dat er misschien een verband zat tussen de toegenomen migraines en het oplopend aantal kilometers, zocht ik medisch advies.
Ik kreeg te horen dat ik zou kunnen stoppen met hardlopen, als ik wilde dat het beter zou gaan met mijn migraines.
Ik was er kapot van en wist niet wat ik moest doen. Hardlopen was mijn grote liefde. Het was een groot onderdeel van mijn leven; ik kon me mijn leven niet voorstellen zonder hardlopen.
‘Wijze vrouwen bouwen hun huis op, maar een die zeer dwaas is, breekt het met haar handen af’ (Spreuken 14:1).
Wijsheid bouwt een huis. Dwaasheid breekt af wat wijsheid gebouwd heeft. Deze spreuk is er niet om te veroordelen, maar biedt juist iets aan om te onthouden. We zijn altijd óf iets aan het opbouwen óf aan het afbreken. We kunnen ons huis niet tegelijkertijd bouwen en afbreken. Het is het een of het ander. Ik wilde iemand zijn die bouwde. Ik wilde zeer zeker niet iemand zijn die aan het afbreken was waar ik aan had gewerkt.
In het stuk dat we vandaag in Genesis lezen, zien we dat Abraham zich in een bekende situatie bevindt. Abraham heeft, om zijn eigen leven te behouden, wederom een koning misleid en bedrogen wat betreft zijn relatie met Sara. Ondanks het feit dat het frustrerend is om te zien dat Abraham voor de tweede keer deze fout maakt. Weer stelt hij Sara’s leven in de waagschaal, maar ook zijn huwelijk en de vervulling van de belofte. Ook wij zien onszelf keer op keer dezelfde fouten maken, waarbij we aan het afbreken zijn in plaats van aan het bouwen. Ook al had Abraham gezien hoe God Sara tot redding was geweest, zijn eigen leven had gered en hem bezittingen in overvloed had gegeven, toch kwam Abrahams gedrag voort uit angst. Zijn angst dreef hem tot domme keuzes, gedrag waaruit bleek dat hij God niet vertrouwde, gedrag waarmee hij bijna zichzelf, zijn huishouden en Gods belofte om zeep hielp.
Maar de held van dit verhaal is niet Abraham, maar God. Wederom greep God in. Hij redde Sara, waarschuwde Abimelech en herstelde Abraham. God toonde Zijn kracht en controle over de schepping van het leven aan een koppel aan wie een zoon was beloofd. Als God ervoor kon zorgen dat anderen niet zwanger konden worden, dan zou Hij misschien inderdaad kunnen doen wat Hij had beloofd en zou Hij Sara zwanger kunnen laten worden. Ook al wijst in dit verhaal God Abraham niet terecht voor wat hij heeft gedaan, toch zien we hoe Abrahams gebrek aan geloof de belofte in gevaar bracht, hoe hij zichzelf afbrak terwijl hij had moeten bouwen.
Ik ben een paar maanden gestopt met hardlopen om mijn lichaam te laten herstellen. Zonder het te weten had ik mezelf schade toegebracht door te blijven hardlopen. In plaats van mijn huis met mijn eigen handen af te breken, luisterde ik dankbaar naar deze wijsheid en was ik in staat om in plaats daarvan het weer op te bouwen. Mijn bouwen in dat seizoen was herstellen.
Na een paar maanden begon ik weer met hardlopen. Een jaar later liep ik een hele marathon. In dat seizoen was mijn bouwen weer hardlopen. In elk seizoen van ons leven ziet bouwen er anders uit. Laten we met geestelijk onderscheidingsvermogen de wijsheid nastreven die we in Gods
woord vinden en laten we naar Jezus kijken als onze gids.
Wanneer we alleen in God geloven, en niet in ons eigen vermogen om onszelf te redden en te beschermen, dan vinden we het leven en onze vrijheid. God bleef in Abrahams verhaal ingrijpen en Hij blijft in het onze ingrijpen, zelfs wanneer we zonder dat we dat in de gaten hebben onszelf afbreken. Hij heeft nog steeds de regie.
