Ik was bezig met de voorbereidingen voor onze Bijbelstudie – gemakkelijke stoelen klaarzetten, geurkaarsje aansteken, het programma klaarleggen – toen mijn liefde voor deze vrouwen mij ineens overweldigde. Wij zijn met een kleine groep vrouwen van in de twintig en dertig. Sommigen van ons hebben een baan en sommigen zijn nog aan het afstuderen. Sommigen zijn getrouwd en anderen zijn vrijgezel. Sommigen van ons zijn ons hele leven al christen en anderen hebben Jezus pas net leren kennen. Onze tijd samen is mij zo dierbaar en deze vrouwen hebben mij geleerd hoe ik God lief kan hebben met mijn hele leven.
Later op die avond deelde één van de vrouwen met ons dat ze binnenkort zou gaan verhuizen en erg opzag tegen het inpakken van haar spullen, het verplaatsen van de zware meubels en het uitpakken in haar nieuwe huis. Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat mijn eerste gedachte was dat iemand anders haar wel zou kunnen helpen. Ik heb het druk met mijn werk en met school; mijn agenda laat weinig ruimte over voor mijn eigen vervelende huishoudelijke taken, laat staan voor die van een ander! Terwijl de vrouwen om mij heen volmondig hun hulp aanboden, besefte ik mij hoe oppervlakkig en nep mijn eerdere gevoelens van liefde waren geweest.
Liefde vraagt om daden. We kunnen niet zeggen van iemand te houden en vervolgens hen niet dienen, niets voor hen opofferen en niet proberen hen op te bouwen. In het Bijbelgedeelte van vandaag geeft Johannes ons een meeslepend en radicaal beeld van wat ware liefde is. Wanneer hij schrijft dat ieder die liefheeft uit God geboren is en God kent, bedoelt hij daarmee dat alleen God Zijn kinderen in staat kan stellen lief te hebben met een zelfopofferende liefde. Wij kunnen zelf vanuit onze eigen gebrokenheid en zondigheid elkaar niet op die manier liefhebben. Wij zijn zelfzuchtig in onze relaties en zoeken slechts ons eigen gewin ten koste van de ander. God geeft ons echter de Heilige Geest in ons, om ons te leren hoe wij elkaar met een radicale onzelfzuchtige liefde kunnen liefhebben.
1 Johannes herinnert ons eraan dat we elkaar niet op eigen kracht zo kunnen liefhebben. Ware liefde is niet onze liefde voor elkaar of zelfs onze liefde tot God, maar Gods liefde voor ons. Gods liefde vroeg ook om daden: Hij gaf Zijn Zoon als zoenoffer voor onze zonden. Dit is de hoogste uiting van ware liefde. God had ook slechts hypothetisch Zijn liefde aan ons kunnen verklaren en ons als Zijn gevallen schepping vanuit de hemel op afstand een warm hart kunnen toedragen. Hij had Zich afzijdig kunnen houden, en profeten kunnen sturen om ons te zeggen dat Hij van ons hield, zonder te beloven dat Hij iets aan onze wanhopige situatie zou veranderen. Dat is echter niet de ware liefde die God voor ons heeft. Hij kon ons niet in ons lijden, onze gebrokenheid, onze zonde en ons kwaad laten zitten. Zijn liefde betekende daadkracht en die daad was het ultieme offer om ons te redden.
Wij worden geroepen elkaar lief te hebben, zoals God ons heeft liefgehad. De wereld om ons heen kent slechts een zelfzuchtige en gierige vorm van liefde: mensen die alleen tijd met je willen doorbrengen wanneer zij er iets uit halen, mensen die alleen geven wat ze ook denken terug te krijgen, mensen die gezelligheid willen, maar weglopen zodra het moeilijk wordt. Onze liefde voor elkaar – onzelfzuchtige, vrijgevende en actieve liefde – is een krachtig getuigenis voor deze wereld. Mensen die verlangen naar echte liefde vangen in ons een glimp op van de liefde die God ons heeft betoond en op dat moment kunnen wij hen vertellen van die allergrootste liefde.
