Wie al lasterend zijn weg gaat, openbaart geheimen, maar wie betrouwbaar van geest is, bedekt een zaak. Spreuken 11:13
Ik denk terug aan een heel gênant incident uit mijn kindertijd. Niet te geloven dat ik dat nu aan jullie ga vertellen, want zelfs nu ik volwassen ben, vind ik het nog altijd gênant om eraan terug te denken. Maar ik kan me nog steeds goed verplaatsen in mijn jongere ikje en ik herinner me nog levendig hoe bedremmeld ik mij voelde, op dat moment dat ik volkomen voor schut gezet zou kunnen worden.
Ik zat op de kleuterschool en ik had er waarschijnlijk geen erg in gehad dat de juf ons na de pauze de gelegenheid gaf om naar de wc te gaan. We gingen terug naar het lokaal en ze begon weer met de les, en toen opeens, ik weet nog hoe ik schrok toen ik met afschuw merkte dat mij daar, op mijn stoeltje, midden in de klas, een “ongelukje” overkwam. Heel bedeesd stak ik mijn vinger op en vroeg of de juf even wilde komen, en mijn ogen moeten zonder woorden mijn afschuw en vernedering hebben uitgestraald.
Wat zij toen deed, was niets anders dan hemelse genade. Zij doorzag onmiddellijk mijn benarde situatie en heel vriendelijk en tactvol haalde ze de andere kinderen naar voren in een rij om als verrassing iets avontuurlijks te gaan doen. Ze liet ze snel de klas uit gaan en bracht ze naar een waterfonteintje in de gang om, ver bij mij vandaan, een slok water te drinken. (Voor een vijfjarige kan alles een avontuur zijn!). En ondertussen stak zij haar hoofd om de hoek in een volgende klas om de andere juf erbij te roepen. Daarna ging zij terug naar ons lokaal om mij uit mijn (letterlijke) poel van ellende te redden.
Ik weet nog dat ze zei dat ze me naar de wc wilde brengen om mij te verschonen, maar dat ik niet bang hoefde te zijn, want zij zou achter mij gaan lopen zodat niemand zou zien wat er aan de hand was. Ik weet ook nog hoe ik achter haar wegkroop toen wij door de gang liepen, de andere kant op, weg van mijn klasgenootjes die ik zachtjes hoorde vragen: “Wat is er met haar?” Kinderen kunnen op die leeftijd heel uitgesproken en direct zijn, en het zou ongetwijfeld het belangrijkste gespreksonderwerp zijn geworden voor mijn klasgenootjes, als zij te weten waren gekomen wat mij was overkomen, en ik zou misschien jarenlang het mikpunt van hun grappen zijn geweest.
Maar mijn juf wist hoe waardevol het is om een zaak te bedekken die niets goeds en alleen maar schade zou hebben veroorzaakt. Zij doorzag dat mijn narigheid voor de anderen het doelwit zou kunnen worden van akelig gefluister en ze deed haar uiterste best om te voorkomen dat zo’n kort moment zou uitgroeien tot een stigma dat mij tot in lengte van dagen zou achtervolgen. Toen het erop aankwam, gaf ze mij letterlijk en figuurlijk de rugdekking die ik zo dringend nodig ha
Misschien heb jij ook meegemaakt hoe het is als verdriet, verlegenheid, een misstap, een verlies, of een probleem in jouw persoonlijke situatie, een onderwerp worden dat publiekelijk bij anderen over de tong gaat. Het gebeurt zo gemakkelijk dat iemands privéleven voor de hele wereld te grabbel wordt gegooid in de sociale media, of een welkom roddelonderwerp wordt bij de meiden aan tafel.
Dan zul je ook vast wel begrip hebben voor mijn vijfjarige ikje, als jij terugdenkt aan dingen die jij zelf hebt meegemaakt en die voor anderen ruimschoots gespreksstof opleverden. En dan zul je ook begrijpen wat een geschenk het is om een betrouwbare vriendin te hebben die jou in alle liefde beschermt en afschermt en beschut, zonder de gelegenheid te misbruiken om jouw narigheid als gespreksstof naar anderen door te seinen.
Die onderwijzeres liet zowel in woord als in daad zien dat zij voor mij een vriendin was die mij rugdekking gaf. Het had een van de meest beschamende herinneringen uit mijn kindertijd kunnen worden, maar daarnaast is het ook een dankbare herinnering geworden aan hoe iemand zoveel om mij gaf dat zij haar uiterste best deed en mij niet in de steek liet, waardoor op een kwetsbaar moment mijn waardigheid overeind kon blijven.
Kon ik maar zeggen dat ik dat voorbeeld van die lieve, wijze juf altijd heb nagevolgd en altijd zo snel mogelijk een punt heb gezet achter dat stiekeme en nieuwsgierige gefluister, zo van: “Weet jij wat er met haar aan de hand is?” en dat ik dat soort praatjes altijd heb omgezet in een kans om een beschermend schild van liefde en medegevoel te leggen over een medemens. Soms heb ik dat gedaan, maar soms ook niet. Maar ik hoop en bid dat wij altijd ernaar zullen streven om te doen zoals die juf – dat we zullen inzien dat wij kunnen kiezen: willen wij zo iemand zijn die het verdriet en de schaamte van iemand die het moeilijk heeft of die ten val komt, groter maakt – of willen we zijn zoals die persoon waarvan Spreuken 11:13 zegt: “…wie betrouwbaar van geest is, bedekt een zaak,”, een betrouwbaar mens die weet hoe je een ander in liefde en vriendelijkheid rugdekking kan geven. Ik zou wel weten wie ik liever om mij heen zou hebben, en ik weet ook hoe ik zelf als vriendin bekend zou willen staan – als die betrouwbare mens die zegt: “kom op, vriendin (of vriend), ik geef je rugdekking.”
