Toen ik ging zitten om deze blog te schrijven, kreeg ik een berichtje van mijn moeder over een familievriend die naar verwachting haar strijd tegen kanker in de komende uren zal verliezen. Meteen werd mijn hart zwaar toen ik dacht aan haar kinderen, haar kleinkinderen, haar man en het verlies dat ze zullen ondergaan.
Terwijl een droefheid me overmande, kwam ik terug bij de passage waar we mee bezig zijn (Romeinen 8:18-25). Ik vond troost in de wetenschap dat dit huidige lijden zou verbleken in vergelijking met de glorie die aan haar zal worden geopenbaard, wanneer ze het gezicht van Jezus voor het eerst ziet. Ik dacht aan haar liefde voor zingen en hoe ik als kind graag in de kerkbanken voor haar zat, zodat ik haar kon horen als ze vol overgave voor God zong. Ik stelde me voor dat ze de Heer persoonlijk zal prijzen met een volledig genezen en verlost lichaam en hoe de schoonheid die ik als kind heb gezien daarbij verbleekt. Wat een vreugdevol moment zal dat zijn!
Hier op dit moment weet ik dat het verdriet, het verdriet en het verlies voelbaar zijn voor de familie van onze vriendin. Het is zwaar. Het is verwoestend.
De waarheid is dat lijden een menselijke ervaring is waaraan niemand kan ontsnappen. Het hoort bij het leven in een wereld waar zonde en gebrokenheid bestaan, maar het grote verhaal van de Schrift vertelt ons dat de God van het universum ervoor koos om een manier te vinden waarop iedereen kan worden verlost. Romeinen 8 vertelt ons dat we, samen met de hele schepping zuchten terwijl we wachten op deze verlossing.
Als we wachten op bevrijding van deze gebrokenheid, wat doen we dan?
Romeinen 8:24-25 zegt: “Want in de hoop zijn wij zalig geworden. Hoop nu die gezien wordt, is geen hoop. Immers, wat iemand ziet, waarom zou hij dat nog hopen? Maar als wij hopen op wat wij niet zien, dan verwachten wij het met volharding.”
Zie je hetzelfde wat mij opviel? De Bijbel vertelt ons dat we zuchten terwijl we wachten, maar we hopen ook.
Terwijl ik dit schrijf, bid ik vandaag vurig voor een gezin dat afscheid neemt en ik blijf maar steeds aan die hoop denken. De volgende dagen en weken zullen voor hen vol zuchten zijn, maar zelfs als gelovigen bedroefd zijn, zijn wij een volk dat niet bedroefd is zoals anderen die geen hoop hebben (1 Tessalonicenzen 4:13-18).
Deze passage vertelt ons dat degenen die zijn aangenomen in de familie van God vasthouden aan een hoop die weet dat dit lijden, hoewel zeer reëel en pijnlijk, zal verbleken in vergelijking met de dag waarop God elke fout recht zal zetten elke traan van onze ogen af zal wissen (Openbaring 21: 3-5). Deze glorierijke dag waarop Christus terugkomt, is waar we in onze donkerste dagen op hopen. We hopen op een dag die we nog moeten zien, maar we weten dat die zal komen omdat onze God een ware en betrouwbare God is. Hij houdt zich aan Zijn beloften, altijd op het juiste moment.
Wanneer onze wereld in elkaar stort, wanneer we een schokkende diagnose krijgen, wanneer één van onze familieleden ons verwondt, of wanneer we afscheid nemen van een geliefde, weten we dat ons huidige lijden zal verbleken in vergelijking met de dag waarop Christus al het verkeerde rechtzet. Het verbleekt in vergelijking met de dag waarop Hij elke fout zal rechtzetten en elke traan uit onze ogen zal wissen. Het verbleekt in vergelijking met het zien van onze grote Verlosser, van aangezicht tot aangezicht, als we Hem voor altijd aanbidden.
Hoewel dit een hoop is die we niet zien, wordt ons verteld dat dit een waar en betrouwbaar woord is (Openbaring 21: 5). Waar je vandaag ook voor staat, vind je troost in een God die verlost en terugkomt. Vind je hoop in je eeuwige redding terwijl we wachten op de dingen die we niet zien.
