Ik heb vele, vele ochtenden op mijn stoel in de kerk doorgebracht. Dan zat ik altijd onrustig te draaien en te wiebelen. Er waren zondagen dat ik zo moe was van het iedereen uit zijn bed krijgen, eten geven en aankleden, en ze het huis uit krijgen dat ik mijn slaperige ogen gewoon even liet dichtzakken. Eén minuutje maar. En toen, nadat ik als volwassene al weer een paar jaar opnieuw op weg was met de kerk, ontstak God in mij een vuur. Met open armen stond ik enthousiast klaar om het avontuur met Hem aan te gaan!
Tegelijkertijd begon Hij serieus aan een opruiming. Ik wist dat er in mijn leven mensen van de troon af moesten, waar ik ze op had gezet, want zij zaten op de plaats die alleen God toekomt. Ik had gemakzucht boven gehoorzaamheid geplaatst en het was tijd om mijn prioriteiten te herzien. Maar ik was bang voor de gevolgen want ik dacht dat het heftig zou worden. En ik had gelijk.
Op die manier had ik nog nooit eerder mijn relaties rechtgezet, maar bovendien was dat nog nooit samen met de Heer gebeurd. Vanzelfsprekend maakte ik er al doende talloze keren een zootje van. Ik werd keer op keer gekwetst. Ik vroeg me af of er voor mijn gevoel ooit nog iets goed zou komen, of mijn hart ooit nog zou genezen van de reacties die ik kreeg, en ik vreesde elke dag dat alles steeds slechter zou gaan. En vaak gebeurde dat ook.
Op een zekere zondagmorgen zong ik net als altijd het eerste lied van de dienst. Ik ademde elk woord uit. En ik voelde echt een warmte over mij komen toen ik een paar verzen zong van het tweede lied. In onze kerk gaan we dan zitten om het derde lied te zingen, terwijl de collecteschaal rondgaat. En aan het eind gaan we dan weer staan. Maar juist op deze morgen leerden we een nieuw lied. Ik had het nog nooit gehoord…
Toen ik om die muren liep, dacht ik: nu gaan ze vallen. Maar mij liet U nooit vallen.
Dat was mijn leven. Dit lied ging over mij. Ik ervaar mijn leven als volledig in stukken gevallen en mijn hart open gescheurd. En toch: hier ben ik – levend, gekleed, gevoed, en nog altijd de hoop op verzoening vasthoudend. Hij heeft mij toch nooit laten vallen. Hij was er altijd. Dat zie ik nu beter door dit lied.
Wachtend op verandering, weet ik dat de strijd gewonnen is. Want mij liet U nooit vallen.
Ik ging die dag niet weer staan. In plaats daarvan zat ik verbroken op mijn stoel. Tijdens de rest van het lied en de verdere dienst stroomden de tranen over mijn gezicht. Het was geen ineenstorting, het was een bevrijding. Zeven jaar geleden gaf ik mijn leven aan God, maar nog altijd moet ik elke dag dat ik opsta het opnieuw doen. Maar op die dag gaf ik nog iets anders over waaraan ik me veel te veel vasthield: mijn verdriet.
Die ochtend markeerde het eind van mijn periode van treurnis, en het begin van een nog diepere relatie met God. Ik vroeg Hem om blijdschap en ik vertrouwde erop dat Hij die relaties zou herstellen en verzoenen. En in de volgende twee jaar deed Hij dat absoluut. Het gaf mij meerdere malen de grootste blijdschap van mijn leven, als ik zag hoe elke wond genas en een heel gezin weer tot elkaar kwam, maar op een nieuwe manier. Nog altijd surf ik op de golf van wonderen die Hij toen deed in de harten rondom mij.
Toen maanden later opnieuw de tranen stroomden, daar op mijn stoel, werd in de kerk het lied weer gespeeld (Do it Again, van Elevation Worship), maar deze keer kon ik niet blijven zitten.
Ik zag hoe U ze verzette, de bergen verzette. En ik geloof: U zult het weer doen, ik zal het zien.
Toen er geen weg was, baande U de weg. En ik geloof: U zult het weer doen, ik zal het zien.
Voor een God die voor mij uitgaat, die heeft gestreden, heeft vergeven en is opgestaan, voor die God kan ik niet blijven zitten. Hij is nog altijd bezig wonderen te doen en ik zal mij in Zijn Naam en Zijn machtige daden verheugen. Ik zal nooit meer blijven zitten als ik aanbid. Ik ben die jonge vrouw in die rustige keurige kerk die bij ieder lied gaat staan en de handen naar de hemel heft omdat ik heb gezien wat Hij deed. Hoe Hij de bergen verzette.
“Verblijdt u altijd in de Heer; ik zeg het opnieuw: Verblijdt u.” Filippenzen 4:4
U riep mijn naam, en ik snelde uit dat graf! Glorious Day, van Passion
Uit de as van de nederlaag zal ik verrijzen door Uw Geest. De verrezen Koning doet mij opstaan. Resurrecting, van Elevation Worship
Ik hef mijn ogen op naar waar mijn hulp vandaan komt. Ik zal niet vrezen, ik zal niet vergaan. Lift My Eyes door Alisa Turner
Ik heb nu een bodemloos diepe liefde voor aanbiddingsliederen en ik val nooit meer in slaap in de kerk. Ik weet dat ik nog wel meer verliezen te betreuren zal krijgen in mijn aardse toekomst. Maar de eeuwige toekomst in de hemel die God ons heeft gegeven maakt dat ik wil opstaan en dansen en zingen. En dat doe ik! Dank U wel, Heer, voor het geschenk van aanbidding.
“Juich voor de Here, heel de aarde, dien de Here met blijdschap, kom voor Zijn aangezicht met vrolijk gezang.” Psalm 100:1-2
Alles tot Zijn Eer,
Uitdaging week 5:
Deze week gaan we onze zorgen in gebeden omzetten, en onze zegeningen in lofprijzing! Als er zorgen in je gedachten komen, zet ze dan heel bewust om in gebeden. Richt je niet op het probleem, maar op jouw Probleemoplosser! Zoek heel gericht naar gelegenheden om God te danken voor de zegeningen in jouw leven. Schrijf elke dag minstens één zegening in je dagboek.
Leesplan:
Een vers om uit je hoofd te leren:
