Deze week zien we vijf verschillende vrouwen bij God komen met hun vreugde en lofprijs. Ieder op hun eigen unieke manier. We weten allemaal dat we uniek zijn, ieder heeft haar eigen manier van denken, haar eigen mooie en minder mooie kanten. Er is geen enkel DNA hetzelfde. Natuurlijk lijken we hier en daar wel wat op elkaar. Binnen families kun je elkaar misschien aan de stem of dezelfde soort houding herkennen. Maar iedereen heeft een eigen unieke vingerafdruk. Zelfs een identieke tweeling heeft naast dezelfde ook unieke eigenaardigheden.
Wat hebben we toch een creatieve God, Hij heeft zoveel verschillende mensen gemaakt. We zijn van hetzelfde soort, maar met zoveel unieke eigenschappen geschapen.
Wanneer ik nadenk over deze uniciteit, wanneer ik bedenk dat elke vrouw uniek is, elke vrouw haar eigen gedachtengang en belevingswereld heeft, hoe komt het dan toch dat ik mezelf altijd vergelijk met een zus, met een vriendin of mijn buurvrouw? En waarom ben ik dan nooit helemaal tevreden met hoe ik de dingen aanpak of ervaar?
Herken je die eeuwige rivaliteit, of de behoefte om je altijd te spiegelen aan die ander? Ik zie het dagelijks om me heen en ik merk het dagelijks in mijzelf. Het is geen jaloezie, maar meer een altijd kijken naar hoe de ander het doet, want die manier lijkt altijd beter of mooier.
We hebben afgelopen weken al zoveel verschillende vrouwen gezien en ook deze week passeren vijf vrouwen de revue. Alle vijf zijn ze ontzettend verschillend en toch hebben ze een paar dingen gemeen. Bij die paar dingen wil ik stil staan, omdat ik denk dat we daar naar mogen verlangen en we ons daar naar mogen uitstrekken. Het gaat om een bepaalde houding en hartgesteldheid van deze dochters van God. Daar kunnen we van leren.
Allereerst zie ik ontzag bij deze vrouwen. Ontzag voor de Allerhoogste. Ze kijken naar God en hun hart stroomt over van vreugde en blijdschap omdat de Almachtige hen zag en hen zegende. Ze keken omhoog naar hun grote God en zagen wie Hij is. Als ik kijk naar mijn eigen manier van leven dan mag ik dat echt wel vaker doen. Omhoog kijken helpt me om alle moeilijke situaties die ik om me heen tegenkom even niet te zien. Ik richt me op God en kan zo veel beter Zijn liefde en trouw voor mij zien. Dat geeft vreugde en maakt dat ik Hem wil prijzen.
Bij elke vrouw van deze week zie ik ook een gemeenschap, een community om hen heen staan die meeleven in verdriet en vreugde. Bij Leah zien we verdriet en afwijzing en Naomi voelt dat in eerste instantie ook zo. Maar toch, ieder van deze vijf vrouwen hebben families, zussen en volksgenoten om hen heen staan en zij voelen de vreugde en prijzen met deze vrouwen de Heer.
Hoe is dat bij jou? Heb jij ook vrouwen om je heen staan die je aanmoedigen om God te zoeken? Die naast je op de bank ploffen en met je mee huilen wanneer jij je uitgeput of uitgestreden voelt? Zijn er vrouwen in jouw omgeving die ook met je mee juichen wanneer jij een overwinning hebt behaald? Die met jou God danken en groot maken wanneer jouw hart overstroomt van vreugde?
Het meest mooie en misschien ook wel het belangrijkste van deze vrouwen vind ik dat zij, ongeacht in welke situatie zij zitten, het toch van God verwachten. Hun situatie maakt niet hoe zij naar God kijken. Maar God maakt hoe zij naar hun situatie kijken. Wanneer ze terugkijken en de eerder momenten zien waarin God hen zag en zegende, maakt dat zij God blijven vertrouwen. Ze vertrouwen op Zijn belofte dat Zijn goedheid en trouw hun zal blijven omringen.
En ja, hun toekomst is nog onzeker. Niemand weet precies waar en hoe je leven zal verlopen. Mirjam wist niet dat zij nooit in het beloofde land zou gaan wonen. Leah had geen idee bij de geboorte van haar derde zoon dat hij de voorvader zou zijn van Jezus, Gods Zoon. Naomi kon nog niet weten dat haar kleinkind de opa van de grootste koning van Israël zou worden. Net zoals Debora en Maria beiden niet konden weten hoe en op welke manier God de overwinning voor hen zou behalen.
We zien dat het niet uitmaakt, we hebben geen zekerheid nodig, wij hoeven niet de controle te houden over onze omstandigheden. Wij mogen ten alle tijden vreugde ervaren over Wie onze toekomst in handen houdt. Hoe Hij ons leidt maakt eigenlijk weinig uit, zolang we ons maar laten leiden. En we mogen Hem eren, prijzen en aanbidden om Zijn grootheid. Ieder op onze eigen unieke manier.
God heeft ons juist in onze eigen uniciteit geschapen, zodat we Hem op verschillende manieren kunnen prijzen. Wij hoeven niet te kijken naar die ander, maar laten we kijken naar God zelf. De Enige, de Allerhoogste en Almachtige. Hij ziet ons hart en Hij kijkt uit naar onze aanbidding. Ieder op onze eigen unieke manier mogen we in Zijn aanwezigheid zijn. Zo heeft God ons gemaakt, precies zoals Hij ons wil hebben.
