“God geeft hoop.” Alleen al deze woorden vervullen mij met vreugde en vormen een prachtig begin voor deze blog.
De afgelopen tijd voel ik mij diep verbonden met de verhalen van de kleine profeten en ik zal vertellen waarom.
In april 2024 zijn we verhuisd naar Frankrijk – een prachtige plek, een klein dorp omringd door Fransen. In Nederland waren we lid van twee gemeenten, warme kerkgemeenschappen waar verbondenheid vanzelfsprekend was. Geloof beleven in gemeenschap was eenvoudig, natuurlijk.
Nu, een jaar na onze verhuizing, ben ik dankbaar voor ons nieuwe thuis, maar tegelijkertijd voel ik me leeg. We hebben nog steeds geen kerk gevonden waar we ons bij kunnen aansluiten. Ik merk hoezeer ik andere christenen nodig heb om in mijn geloof te groeien. Natuurlijk heb ik een persoonlijke relatie met God, maar zonder een kerk als geestelijk thuis voelt het anders, incompleet.
Door het missen van een gemeente begon ik langzaam af te glijden. Ik las minder in de Bijbel, nam beslissingen op eigen kracht en liet God niet langer de eerste plaats innemen. Mijn tijd werd anders ingedeeld, mijn prioriteiten verschoven – en zonder het te beseffen, verloor ik de focus op Hem.
Toch was ik nog steeds dankbaar voor Gods onvoorwaardelijke liefde. Hij heeft mij niet afgeschreven, maar keer op keer liefdevol vergeven. Mijn grootste worsteling was niet dat God mij niet vergaf, maar dat ik mezelf niet kon vergeven. Ik luisterde naar de leugens van de satan: Je hebt het weer fout gedaan. God is klaar met jou. En zo verloor ik de hoop op herstel tussen God en mij.
Toen ik Micha 1 las, voelde het alsof mijn naam erin stond. Gabriëlle heeft afgoderij binnengelaten. Maar welke afgoderij? Sociale media, Storytel, spelletjes op mijn mobiel. Mijn tuin veranderde niet in een chaos, maar mijn geestelijke tuin wel.
Dan lees ik Micha 6:8. Hoe passend: “God wil dat ik eerlijk en rechtvaardig ben, dat ik mijn best doe om nederig met Hem te leven.” (Vrij vertaald)
God kan zonde niet ongestraft laten, maar wanneer ik mij omkeer en bekeer, is Hij zo genadig, rechtvaardig en barmhartig dat Hij mij vergeeft en mij leidt op de weg die Hij voor mij heeft bereid.
Elke dag opnieuw sta ik voor die keuze: Wie dien ik? God of mezelf? Wie zet ik op de troon van mijn leven?
Vandaag kies ik ervoor om God op de troon te zetten. Ik kies ervoor om Zijn woorden van hoop aan te nemen. Ik kies ervoor om te geloven dat Jezus Christus mijn Redder is, dat ik vergeven ben en vrijgemaakt van mijn zonden.
En die hoop wil ik verspreiden – hier in het mooie Frankrijk, en bovenal in mijn eigen hart.
Micha 7:18
“Waar is een God als U, die de zonden van de overlevenden van Zijn volk vergeeft? U kunt niet voor eeuwig boos blijven op Uw volk, want U houdt ervan genadig te zijn.”
