Dit is een betrouwbaar woord.
Want als wij met Hem gestorven zijn, zullen wij ook met Hem leven.
Als wij volharden, zullen wij ook met Hem regeren.
Als wij Hem verloochenen, zal Hij ons ook verloochenen.
Als wij ontrouw zijn, blijft Hij getrouw; Hij kan Zichzelf niet verloochenen.
Heb jij wel eens een vriendin afgewezen en haar goede bedoeling miskend, toen zij aanbood om voor jou de lunch te betalen? Ik maak me zeker schuldig aan de gewoonte om dan gauw te zeggen: “Nee, geen sprake van! Dat hoeft echt niet! Ik heb zelf, het is prima zo.” En dan volgt dat gênante geharrewar over de rekening tussen jou, je vriendin en de bediende achter de toonbank.
Op een keer overkwam mij dat ook met een vriendin die de lunch voor mij wilde betalen. Toen ik dat idee van haar wilde torpederen, antwoordde zij: “Ontneem me nou niet van de kans om jou te zegenen.”
Door haar reactie werd ik stilgezet. Tegen zo’n prachtig antwoord was niets in te brengen.
Waarom vinden wij het zo moeilijk om iets te in ontvangst te nemen?
Die strijd om iets aan te nemen speelt ons ook parten als wij moeite hebben om in te stemmen met de betaling van de allergrootste schuld die we ooit hadden: de vergeving van onze zonden, zowel die uit het verleden als die we nog zullen doen.
We hadden het verknoeid. We zondigen ook nu nog. We maken fouten. God heeft de prijs voor ons betaald en als Hij naar ons kijkt zegt Hij: “Onschuldig!”.
Zodra wij ons leven overgeven aan de Heer worden we dochters van de Koning. Wij zijn van Hem. Als wij berouw hebben en Zijn vergeving aannemen, dan is die vergeving van ons. Maar hoe wij ons ook voelen – als wij weigeren om de vergeving van Christus aan te nemen, dan ontkennen wij dat Zijn werk aan het kruis voldoende was om voor onze zonden te betalen. Ons gevoel kan absoluut van nut zijn voor ons, vooral dat onderbuikgevoel dat je krijgt als je in een verkeerde situatie bent beland. Maar toch, het kan heel gevaarlijk zijn om je door je gevoelens te laten voorschrijven wie je bent.
Dat bracht mij op de gedachte dat het helemaal geen teken van bescheidenheid hoeft te zijn als je een geschenk weigert. Mijn vriendin had gelijk toen ze zei dat ik, door haar niet de kans te geven mij te zegenen, haar iets ontnam dat voor haar een uiting was van haar gehoorzaamheid. Misschien heeft het ook meer met onze gevoelens te maken als wij de vergeving van de Heer niet aannemen. Misschien vindt het zijn oorsprong in gedachten en gevoelens van onwaardigheid, niet waard zijn om geliefd te worden, of zelfs het gevoel dat wat wij hebben gedaan onvergeeflijk is.
Daarom is het ook zo belangrijk dat wij onze geest vullen met de waarheid. Door onze zonden te erkennen en om vergeving te vragen en te geloven dat we inderdaad vergeving hebben ontvangen, kunnen we ons afwerende hart oefenen om zachter te worden. Het leven is veel te kort om met overbodige ballast te blijven rondsjouwen. Onze ergste vijand zijn we soms zelf, als wij de dingen niet loslaten waar de Heer al voor betaald heeft.
Zelfs voor Petrus, die de Heer verloochende, was er vergeving. Maar dat niet alleen, Petrus was welkom bij Jezus en hij werd hersteld in zijn relatie met Hem. Jezus wilde niet dat Petrus erin bleef hangen en zich bleef wentelen in schaamte of wanhoop. Hij wist dat Petrus veel tot stand zou brengen (en zou lijden) voor Zijn naam. Als Petrus lang in zijn schaamte verstrikt zou zijn gebleven, wie weet hoeveel mensen er dan de boodschap van het evangelie hadden gemist!
Wat wij ook doen, Hij zal Zich nooit van ons ontdoen. Hij heeft ons bevrijd en Het is zijn verlangen om de band tussen ons en Hem te herstellen, wat wij ook gedaan hebben. Mijn gebed is dat wij allemaal berouw hebben en de vergeving en de genade die Hij ons geschonken heeft ook werkelijk aannemen. Pas dan zullen we vrijheid ervaren en daardoor heel anders gaan leven. God wil niet dat wij beschaamd in een hoekje zitten. Hij wil dat wij bij Hem komen en om vergeving vragen. Het gaat er daarbij niet om of wij onszelf vergeven, maar om Zijn geschenk van vergeving aan ons. De prijs is betaald. We zijn bevrijd!
