Deze week is advent begonnen en bereiden we ons hart voor op de herdenking en viering van de komst van Jezus naar deze aarde. In deze eerste week van onze studie staan we stil bij de lofzang van Zacharias, een priester van het volk Israël en de toekomstige vader van Johannes de Doper.
Wanneer Zacharias in de tempel zijn taken aan het uitvoeren is vertelt een engel hem het prachtige nieuws van de aankomende zwangerschap van zijn vrouw. De eerste reactie van Zacharias is ongeloof. En laten we eerlijk zijn, het is een logische reactie toch?! Zacharias en zijn vrouw Elisabeth waren al oud, natuurlijk gezien zou een zwangerschap niet meer mogelijk zijn. Misschien kwam Zacharias zijn ongeloof ook wel voort uit zelfbescherming. Hij wilde niet opnieuw teleurgesteld worden. Hij wilde niet opnieuw het gevoel ervaren van teleurstelling en verdriet na de hoop en verwachting in zijn hart voor een kindje. Dit hadden ze waarschijnlijk al vaak meegemaakt. Misschien herken je dat wel, de angst om opnieuw teleurgesteld te worden, in mensen, in situaties, in God. Dan voelt het als een risico om mensen opnieuw te vertrouwen, om opnieuw een bepaalde situatie in te stappen, om opnieuw naar God te gaan.
Zelf vraag ik me af of God Zacharias het zwijgen oplegde enkel en alleen als straf. Zou het kunnen dat God dit ook deed uit liefde ter bescherming. Hoe zou Zacharias over zijn ontmoeting met de engel Gabriël aan Elisabeth verteld hebben als hij het nog had kunnen vertellen? Volg ongeloof of vol enthousiasme? Doordat Zacharias nu niet meer kon praten kon hij alleen schrijvend zijn verhaal doen. Zo kon hij ook de hoopvolle verwachting, de verwondering en blijdschap van zijn vrouw niet teniet doen door zijn eigen ongeloof. Misschien was dit ook Gods bedoeling toen Hij Zacharias het zwijgen oplegde.
Ondertussen bleef Zacharias meer dan negen maanden stil. Een lange stille tijd. Een tijd waarin Zacharias veel bij de Heer kon zijn. Tijd waarin hij de oude geschriften kon lezen en bestuderen. Tijd waarin God hem opnieuw de ogen kon openen voor de profetieën, voor de eeuwenoude beloften voor Zijn volk. Tijd waarin hij God opnieuw kon leren kennen.
Wanneer Zacharias eindelijk weer kan praten, breekt hij uit in gejubel, een lofzang voor zijn God. Al die maanden stille tijd bij zijn Heer, heeft hem doen zien dat God trouw is. Van een man die niet begreep wat er allemaal aan de hand was en zou gaan gebeuren, was hij nu een man die vol blijdschap profeteerde over zijn volk, de Verlosser en zelfs over zijn eigen zoon. Wat een verandering. Dat is wat er gebeurt wanneer we tijd met God doorbrengen.
In deze tijd van het jaar worden we vaak makkelijk meegezogen door de drukte van alledag. Tijd met de Heer kan er dan makkelijk bij inschieten. Maar ik wil je aanmoedigen om toch elk dag de tijd te nemen om je studiegids en bijbel erbij te pakken, of het You Version plan te openen. Om zo tussen alle drukte door even in rust en stilte bij de Heer te komen. Om je eventuele angsten, onrust of teleurstellingen bij Hem neer te leggen, om gevoed en bemoedigd te worden door de lofliederen uit Gods woord.
Bij alle liederen die we deze adventstijd gaan bestuderen valt het me op dat het allemaal lofliederen zijn. Elk lied prijst God en geeft Hem de eer en glorie die Hem toekomt. De liederen grijpen terug naar de beloften die God vele jaren geleden door de mond van de profeten heeft gegeven. Zo mogen ook wij in het leven staan. Wanneer we, ook in drukke tijden, stil zijn bij de Heer, zullen we Hem steeds beter leren kennen, herinneren we ons weer Wie Hij is. Zo zal ons vertrouwen in Hem groeien, ontdekken we misschien wel opnieuw weer hoe goed God is en hoe nodig we Hem hebben. Dan zal het ook ons lukken om, ongeacht onze situatie of hoe druk we ook zijn, van harte in te stemmen met de lofliederen die klonken rondom de geboorte van Jezus.
