Middenin Marcus 14 staan enkele verzen over een vrouw, Maria, die een albasten kruik met olie op Jezus’ hoofd uitgoot. Wat kunnen we van deze ontmoeting leren?
• Het zou ons opnieuw moeten overtuigen dat Jezus waardig is. Niet vanwege wat Hij heeft gedaan of wat Hij zal doen. Hij is de vleesgeworden God en alleen dat maakt dat Hij waardig is. Hij verdient onze eerbied. Hij verdient onze toewijding. Hij verdient onze lof.
• Het zou ons opnieuw moeten laten nadenken over onze manier en mate van geven. Jezus zei over deze vrouw: “Ze deed wat ze kon” (Marcus 14: 8). Historisch gezien was deze kruik olie erg duur (meer dan het jaarloon van een arbeider) en zou het een erfstuk kunnen zijn dat van generatie op generatie is doorgegeven. Opofferend geven is niet iets wat de meesten van ons ooit hebben gedaan (inclusief ikzelf). Haar geschenk was weelderig. Het werd uitgevoerd als een daad van aanbidding en lofprijs, zonder dat zij zich zorgen maakte over de reactie van de mensen om haar heen en zonder hoop of iets van persoonlijk gewin.
• Het symboliseert Jezus als het offerlam voor de mensheid. Terwijl de Joden bezig waren met de voorbereiding op het Pascha hadden ze de voeten van hun Pascha-lammeren al met olie gezalfd (zoals Jezus in Johannes 12: 3 deed) en twee dagen voor Pascha zouden ze de koppen van hun lammeren met olie zalven. Jezus wist dat Zijn kruisiging nabij was en zei: “Zij heeft van tevoren mijn lichaam gezalfd om te worden begraven” (Marcus 14: 8).
Ze deed wat ze kon. Laten wij doen wat wij kunnen.
